♨️ديدگاه پرنشيب و آزار دهنده توسعه پايدار
🔻در اين ديدگاه به منابع طبيعي به عنوان يك سرمايه نگاه ميشود و حداكثر استفاده كردن از آن مورد نظر است. شركتهاي صنعتي چند مليتي با سرمايههاي بيكران بدون كوچكترين توجهي به منابع با ارزش محيطي از آن استفاده ميكنند و حتي اگر آلودگيهاي ايجاد شده از اين گونه فعاليتهاي صنعتي به پاره شدن لایه اوزون بينجامد، آنها همچنان به حداكثرسازي سرمايههاي خود مشغولند، در اين ديدگاه نظرات مخربي وجود دارد و دستهآي به اين اعتقاد چسبيدهاند كه اگر به هوش و استعداد انسان ميدان بدهيم و مخصوصاً اين هوش و استعداد را از طريق تكنولوژي بيان نماييم، اين قدرت و استعداد انسان ميتواند هر گونه مسأله محيطي را حل كند. براساس اين نظريه هيچ محدوديتي در زمينه ظرفيت درك انسان وجود ندارد. و اين قدرت انسان ميتواند هرگونه سيستم محيطي را تحت نفوذ خود درآورد. در اين ديدگاه محيط طبيعي براساس سودمندي آن در سيستم اقتصادي ارزيابي ميشود و از سوي ديگر توسعه پايدار تنها هم معني رشد پايدار تلقي ميگردد. جايي كه توسعه در شكل كاملا خام خود تنها با محصول ناخالص ملي GNP اندازهگيري ميشود.
🔺ديدگاههاي رسمي در زمينه حسابداري بدون تغيير باقي مانده اند. در اين گونه ديدگاههاي رسمي توجه كال به يك سلسله متغيرهاي باريك مانند درآمد، سرمايهگذاري، سود و صادرات معطوف ميگردد.
در ديدگاه پرنشيب و آزاردهنده توسعه، ابزار سياستگذاري به صورت مداوم به حداكثر سازي محصول رشد آن ميپردازد. محدوديت اين ديدگاه در متن توسعه پايدار عبارت از اين است كه اين ديدگاه با معيار پول نگاه متمركزي بر سيستم فعاليت اقتصادي دارد. و از نتايج محيطي اين گونه فعلاً كاملاًچشم ميپوشد.
طي ديدگاه رشد رسمي در زمينه اجراي پروژههاي شهرهاي مانند راههاي شهري و تنظيم كاربري اراضي شهري و چگونگي مصرف انرژي، تأثيرات محيطی اين قبيل پروژهها را به كلي از نظر دور ميدارد و هر مشكلي در محيط پيش ميآيد، بدون توجه به حال خود رها ميشود. درباره اين امر در كشورهاي جهان سوم حتي مسئولي براي رسيدگي به مشكلات وجود ندارد، به عنوان مثال از نتايج توسعه صنعتي در شهرهاي ايران مخصوصاً تهران آلودگي هوا كه تقريباً بجز محيط زيست هيچ مرجعي خود را مسئول آن نميداند، و متأسفانه دست محيط زيست نيز از چند طرف بسته شد و عملاً نميتواند كاري انجام دهد.
🔻هم اكنون در شهرهاي بزرگ ايران مانند تهران و تبريز و اصفهان و غيره، برج سازيها با مسايلي مواجه شدهاند. به عنوان مثال در تهران برجهاي منفردي كه در سطح شهر مخصوصاً شمال تهران درست شده از نظر تأسيساتي محيط اطراف خود را دچار مشكل كردهاند . شبكه لولههاي آب محلات مختلف براساس مقدار مصرف معمولي جمعيت محاسبه شدهاند، وقتي در نقطهاي مصرف قابل توجهي بر اين سيستم اعمال ميشود، ديگران در مضيقه قرار ميگيرند.
موارد فوق، نكات بارز ديدگاه پرنشيب و آزاردهنده توسعه پايدار است. به هر حال توسعه پرنشيب و آزاردهنده روشي از توسعه است كه طي آن به هر قيمت بايد سرمايهها افزايش يابند و به حداكثر برسند. اين امر در زمينه كارهاي بزرگ و يا درباره كارهاي كوچك توليدي يكسان است و در جهان سوم مشكلات شهري به اين ديدگاه مربوط ميشود.




















