🔆طي اين ديدگاه هدف با ارزشي تعقيب ميگردد و آن عبارت است از "رشد سرمايه داري را با امور محيطي تركيب كردن." طي اين هدف اينگونه نكات بررسي ميشوند كه اصول اقتصادي نئوكلاسيك را ميتوان در حل مسائل
محيطي به كار برد. لازمه اهداف سياستگذاري در زمينه توسعه پايدار ضعيف در نظر گرفتن رشد اقتصادي است، اما طي آن هزينهاي محيطي نيز مورد توجه قرار ميگيرند. و براي اين منظور حساب معيني تعيين ميگردد. اين امر ممكن است، زيرا در ايجاد محيط بعنوان منابع قابل اندازهگيري در نظر گرفته ميشود. طي اين ديدگاه منابع محيطي به عنوان سرمايههاي ثابت تلقي ميشوند، در حالي كه اقتصاد مجاز است به دنبال هر آرمان و هدف اجتماعي مناسب برود.
طي اين ديدگاه براي پايداري دو نوع ابعاد اصلي تعريف ميشود 1- توسعه پايدار كه چنين معني ميشود: رشد پايدار با توجه به سرانه درآمد واقعي طي زمان و با توجه به اهداف رشد اقتصادي رسمي بدون تخليه ذخيرههاي سرمايههاي ملي،
2- نكته دو به استفاده پايدار از منابع و محيط، بشرطي كه سرمايههاي محيطي كاملاً تخليه نشود، توجه ميكند.
🔆توسعه پايدار ضعيف نفوذ افزايندهاي بر آژانسهاي بينالمللي داشته است كه اين امر شامل بانك جهاني سازمان ملل متحد ميشده است و تقريباً هم معني مديريت محيطي تلقي شده است. در اين باره طبيعت به عنوان توليد كننده مصالح و عوامل و ثروت محيطي فرض ميشود كه هر دو فرم ثروت اندوزي با اهداف اجتماعي مربوط ميشود. و بدتر اينكه در اين ديدگاه طبيعت به عنوان عامل پر از ثروت است كه اين ثروت بايد در اختيار انسان قرار گيرد. اما ديگران كمي از اين موقعيت عقب مينشينند و ميگويند: ثروت اندوزي از طبيعت از جهت مصالح و ثروت محيطي در واقع بايد مانند يك شريك با طبيعت تلقي شود. اما دراین باره بايد از مديريتهاي پيشرفته و داراي فكر روشن و با ابزار تكنولوژي پيشرفته استفاده نشود كه قادر باشند كاملاً پارهاي از جهات طبيعت را تحت نفوذ خود درآورده و ثروت خود را چندين برابر افزايش دهند. اگرچه در اين روند قرن هيجدهمي بناچار كاربرد ابزاري مانند ارزيابي نتايج تصميمگيري محيطي تجزيه و تحليل هزينه و سود، و ايجاد و قيمتهاي سايه محيطي و غيره را نيز قبول كردهاند. مخالفان اين ديدگاه بحثهاي، متضادي دارند. گروهي آن را مانع رشد اقتصادي ميدانند. و گروه ديگري آن را مخرب ساختار محيطي تلقي ميكنند. بنابراين محافظت محيطي در اين باره يك عامل كليدي در زمينه هدفگذاري و سياستگذاري شناخته شده است. در اين باره توسعه شهري نامنظم خود تبدیل به بحث مهمی می گردد.از این روهم باید در کلیه قوانین شهری تجديد نظر گردد و هم بايد سياستگذاران سطح بالاي ممالك در تنظيم سياستهاي خود به ارزشهاي محيطي نادر توجه كافي مبذول نمايند. گرچه غالباً مديران محيطي مسايل محيطي استانها را به فراموشي ميسپارند. به عنوان مثال ما در ايران هيچگاه در موارد آلودگي محيطي شهرهايي مثل تبريز و اصفهان و مشهد بحثي به ميان نياوردهايم. تنها گاهي مسئولان در مورد آلودگي هواي تهران و اينكه بايد در زمينه از دور خارج كردن پارهاي از اتوبوسها و مينيبوسها و سواريهاي دود زا اقداماتي معمول گردد، حرفهايي زدهاند که حرفهاي آنان از دايره حرف بيرون نرفته و در همان دايره باقي مانده است و هواي تهران همچنان بشدت آلوده است.




















