🔹شهرها به مثابه پدیده هایی پویا، همواره طی زمان نیازمند انطباق نرم با تغییرات به وجود آمده می باشند تا به بهترین نحو به حیات خود ادامه دهند. حال گاهی این تغییرات با شدت فراوانی (بلایای طبیعی یا انسانی) رخ داده ، حیات شهر و شهروندان را تهدید کرده و چالش ها و بحران های فراوانی پیش روی مدیریت جوامع قرار می دهند.
برای مقابله با این شوک ها و به حداقل رساندن آسیب پذیری که پایداری و حیات جوامع را تهدید می کنند، رویکردی در برنامه ریزی شهرها با نام تاب آوری (Resilince) شکل گرفت تا انعطاف پذیری نظام های شهری را برای مقابله با بحران های احتمالی ارتقا دهد.
🔹تاب آوری عبارت است از "معیاری از توانایی سیستم برای جذب تغییرات، در حالی که هنوز مقاومت قبلی را دارد.
شهرهای تاب آور شهر هایی آماده برای مقابله با فشارها، پاسخ دهی سریع به شوک ها و مقابله و انطباق با وضعیت به وجود آمده هستند تا در کوتاه ترین زمان ممکن ریکاوری گردیده و به حالت تعادل و بهینه خود بازگردند.
شاخص های "ظرفیت تغییر" و "انعطاف پذیری"، اساس مفهوم تاب آوری محسوب می شوند.
🔹صاحب نظران برای میل شهرها به سوی شهرهای تاب آور راهبردها و سیاست های خود را در ابعاد اقتصادی، اجتماعی، زیست محیطی، ریخت شناسی و نهادی_سیاسی ارائه کرده اند. مطمئنا شکل گیری سکونتگاه های پایدار که تاب آوری نیز یکی از مولفه های آن می باشد، مستلزم پیاده سازی مدیریت یکپارچه و هوشمند در سطح ملی می باشد، تا با برخورداری از اطلاعات به روز، نظام سکونتگاه ها در ساختاری یکپارچه و منظم به صورت هوشمند توانمند گشته تا در هنگام بروز چالش ها، به بهترین نحو مدیریت گردند.




















