طراحی شهری از یک سو باید حداقل خدمات و امکانات شهری را بهطور یکسان در اختیار کلیه شهروندان قرار دهد و از سوی دیگر تنوع و امکان انتخاب جایگزین متفاوت را برای گروههای مختلف جامعه فراهم سازد.
هدف اول مستلزم یکنواختی استانداردها و جامعیت آن میباشد، ولی هدف دوم تنوع استانداردها و بهکارگیری تدابیر و راهبردهای متخصصان و افراد ذیصلاح در شهرسازی را ایجاب مینماید.
طراحی شهری در چارچوب کلی فرایند برنامهریزی وتصمیمگیری جامعه، نیاز به تشکلات رسمی دارد تا از این طریق قشرها و گروههای فرهنگی جامعه نتواند به ارزشها و آرمانهای خود جامهٔ عمل بپوشانند و پیشنهادهای طراحی را که نهایتاً به صورت سرمایهگذاری شهری، مرمت، نوسازی، بازسازی و ساخت و حفظ بناها در میآید، بهتر ارائه دهند.
اگر از هر قشر خواسته شود تا نظر خود را در مورد شکل شهر و نقش شهر بیان کند در طراحی شهری، تنوع، هماهنگی و زیبایی سیمای شهر و الگوی فعالیتها به بهترین نحو فراهم میآید. زیرا در این حالت طراحی شهری رفتارهای جمعی خواستههای فرهنگی و هویت گروهی را منعکس میسازد. فرضیه اصلی در اینجا این است که طراحی خیال پردازانه با استفاده مشترک از فضا و سهیم شدن در امکانات و دسترسی متعدد به عملکردهای شهری و تنوع در شیوههای زندگی میتواند برخی از تضادهای بارز بین گروهها را از بین ببرد.
موضوعات مرتبط: طراحی شهری




















