گردشگری در ایران
با دقت در سفرنامههایی که به جای مانده به این نتیجه میرسیم که آنچه از قرن نهم تا قرن چهاردهم میلادی وجود دارد، گردشگری توسط مردمانی است که از منطقهٔ جغرافیایی ایران پیش از دورهٔ اسلامی است به کشورهای خاورمیانه و خاور دور، مانند: ژاپن و اروپا سفر میکردند. این گردشگران گزارش سفر خویش را در کتابهای جغرافیائی یا در پژوهشهای تاریخی و عقیدتی ارائه دادهاند؛ و در این دوران خبری از رفت و آمد گردشگران اروپایی و مردمان غربی نیست؛ و گویا آنان هیچ گونه علاقهای به گردشگری نداشتهاند. گاهی به یک جهانگرد و تاجر یهودی غربی در بلاد شرق برمیخوریم. از قرن پانزدهم به بعد، به ویژه در قرن هفدهم میبینیم که جریان گردشگری بهطور دقیق به عکس جریان یافتهاست. جهانگردان مهم را غربیان تشکیل میدهند که به سرزمینهای شرق روی آورده و گزارشهای گوناگونی از آداب، میراث فرهنگی، شیوههای حکومتی، اجناس و محصولات شهرهای اسلامی دادهاند و خبری از جهانگردان مسلمان نیست یا اگر رحله هائی وجود دارد، در محدوده سفر حج و از منطقهای اسلامی به منطقهای دیگر است.[۳]
ایرانیها پس از آلمانیها و گرجیها، سومین کشور «صادرکننده گردشگر» به آسیای صغیر شمرده میشوند. پس از ترکیه، کشورهای حاشیه خلیج فارس قرار دارند که به دلیل نزدیکی و ارزان بودن مسافرت، مورد توجه گردشگران ایرانی قرار میگیرند. این کشورهای کم وسعت توانستهاند به حدی در صنعت گردشگری موفق شوند که رقم حضور ایرانیان در این کشورها، سالانه بیش از ۷۰۰ هزار نفر، برآورد میشود.[۴]
گردشگری در اروپا قبل از قرن بیستمویرایش
تاریخچه گردشگری در اروپا به سفرهای زائران قرون وسطی برمیگردد. زائران کلیسای اعظم کانتربوری درانگلستان مسافرت خود را مسافرتی مذهبی دانسته و آن را تجربهای در روز تعطیل خود تلقی میکردند. زائران فعالیتهایی را آغاز کردند که هنوز هم آنها را میتوان مشاهده کرد، مثلاً سوغاتی آوردن از سفر، بازکردن حسابهای اعتباری در بانکهای خارجی (که در قرون وسطی شبکههای بینالمللی یهودیان و لمباردها مؤسس آن بودند) و استفاده از اشکال مختلف حمل و نقل (مانند استفاده زائران مقبره سانتیاگو و کومپستلا از کشتیهای شراب انگلیسی در قرون وسطی که شراب را به بندر ویگو اسپانیا منتقل میکردند). هنوز زائران در صنعت گردشگری جایگاه مهمی دارند. البته اشکال سکولار آن نیز شکل گرفتهاند که میتوان از بازدید از مقبره جیم موریسوندرگورستان پرلاشز نام برد. در طی قرن شانزدهم در انگلستان برگزاری تورهای بزرگ تفریحی کاملاً مرسوم بود. پسران نجیبزادگان و اشراف را برای کسب تجربه به تورهای دور اروپا اعزام میکردند. قرن هیجدهم عصر طلایی تورهای بزرگ بود.[۱]
گردشگری در قطبهای زمینویرایش
نزدیک به دو قرن از تاریخ شروع مسافرتهای ماجراجویانه گردشگران به قطبهای شمالی و جنوبی کره زمین میگذرد. از سال ۱۸۰۷ میلادی، راهنمایان گردشگری تفریحاتی چون کوهنوردی، یخ نوردی، شکار و ماهیگیری، مشاهده شفق قطبی، و تجربه زندگی اسکیمویی را برای گردشگران قطبی پیشنهاد میکردهاند. توماس کوک یکی از اولین کارآفرینان صنعت توریسم بود که افراد را به قطب شمال دعوت کرد. سفر گردشگران قطبی به قطب جنوب از حدود ۵۰ سال پیش آغاز شدهاست و بنابر آمارهای جهانی، از سال ۲۰۰۰ میلادی تعداد گردشگران قطب جنوب سالانه بین ۸۰۰ تا ۳۷۰۰ نفر بودهاست.
موضوعات مرتبط: طبیعت گردی و گردشگری




















