آمايش سرزمين را مهندسی ترتيبات بهره وری بهينه از ظرفيتهای اجتماعی و طبيعی تعبير كرده اند
بدين ترتيب مقوله آمايش سرزمين به عنوان تلفيقی از سه علم اقتصاد جغرافيا و جامعه شناسی و به عنوان تبيين ديدگاه درازمدت توسعه ملی بر اساس مراحل اساسی ذيل شكل می گيرد:
۱- تدوين اصلی ترين جهت گيريهای توسعه بلندمدت كشور از منظر آمايش سرزمين در يك فرايند نگاه از بالا به توسعه ملی و تعيين و تبيين بازتاب های سرزمينی آن
۲- تعيين امكانات و قابليتها و موانع و تنگناها كه تعيين كننده تخصص ها و عملكردهای اصلی اقتصادی و اجتماعی و منشاء انتخاب فعاليتها در سطح مناطق می باشند در يك فرايند نگاه از پايين به سطح ملی
۳- تلفيق دو فرايند نخست در برخورد با بخش های اقتصادی و ايجاد هماهنگی های بين منطقه ای و
بين بخشی و بخشی منطقه ای و تصوير بازتاب های سرزمينی مرحله توسعه يافتگی بخش های مختلف در سطح ملی اما چه نسبتی ميان آمايش سرزمين و توسعه می توان تعريف كرد؟
و اين دو چه نسبتی با برنامه ريزی در
معنای مرسوم خود دارد؟
قيد زمان چه تأثيری بر روش های مطالعاتی و عملياتی آنها خواهد گذاشت؟ در نمودارها با مروری بر تعاريف، به روند تاريخی شكل گيری هر يك از جريانهای مرسوم، جايگاه آنها در سياستگذاری و هدف هريك از رويكردهای مطرح می پردازد.#امایش_سرزمین




















