شهر بزرگترین بستر سکونت و فعالیت جمعی بشر بوده و ماهیت آن تجمع و تعامل اجتماعی جهت رسیدن به اهداف عالیه بشر می باشد.
آنچه مسلم است شهر برای بقای خود نیازمند "وحدت اجتماعی"، و جهت اعتلای وجودش نیازمند انسجام، تعاملات اجتماعی و حس تعلق به مکان شهروندانش می باشد.
در این راستا فضاهای شهری به عنوان بستر کالبدی_فضایی تعاملات اجتماعی و خاطره سازی، نقش تعیین کننده ای در شاخص های انسجام اجتماعی داشته و می توانند با توجه به چشم انداز و ارزش های جامعه در فعالیت های جمعی که منجربه وحدت، هویت، نشاط و شادی، تعاملات، هم افزایی و...خواهند شد، نقش خود را ایفا کنند.
مثمر ثمر خواهد بود اگر دوباره فضاهای شهری به عنوان مکان های انعطاف پذیر جمعی احیا شده و به عنوان یکی از مهمترین بسترهای اعتلای اجتماع ها، در برنامه ریزی و طراحی های سکونتگاه های جدید ارزش و جایگاه خود را بازیابند.




















