فضاهای سبز شکلهای گوناگون دارند و بنا به کاربرد آنها به انواع مختلفی دستهبندی میشوند. به طورکلی فضاهای سبز را میتوان به دو گروه تقسیم کرد: یکی فضاهای سبز برون شهری و دیگری فضاهای سبز درونشهری. فضاهای سبز پیرامون یا حاشیه شهر یعنی همان فضاهای سبز برونشهری از سویی نقش مهارکننده رشد بیرویه شهر را دارد و از سوی دیگر بازدهی اکولوژیک - زیستمحیطیشان، شامل همه محیطزیست شهری میشود. فضاهای سبز عمومی تنها قسمت کوچکی از تمام پوشش گیاهی شهری را تشکیل میدهند. بنابراین میتوان از همه فضاهای سبز موجود در سطح شهر صورتبرداری کرد. در این حالت باید پس از شمارش فضاهای سبز، آنها را به صورتی روشن و منطقی، برحسب کاربرد، طبیعت یا مساحت برای هر مرحله و منطقه جغرافیایی طبقهبندی کرد.
چون دارایی سبز یک شهر، صرفنظر از فضاهای سبز عمومی که توسط شهرداری اداره میشوند، از مجموع فضاهای خصوصی، فضاهای کوچک دارای گیاهان خودرو و زمینهای متعلق به دولت و یا ادارهای خاص تشکیل میشود. فضاهای سبز درون شهری هم بیشتر به صورت پارک احداث میشوند و از دیدگاه شهرسازی به زیبایی محیطزیست شهری میافزایند. افزون بر پارکهای شهری، میدانها، مجموعههای ورزشی، پارکهای تفریحی کودکان و باغهای گیاهی را نیز باید در زمره این گروه به شمار آورد.
*فضاهای سبز برونشهری
فضای سبز برون شهری خود به چند دسته تقسیم میشود؛ کمربندیهای سبز احاطهکننده، کمانهای سبز محورهای سبز، پارکهای ملی، پارکهای جنگلی و پارکهای گیاهشناسی. اگر فضاهای سبز شهری را از نوع مالکیت به سه دسته عمومی، نیمه عمومی و خصوصی تقسیم کنیم، پارکهای شهری در طبقه فضاهای سبز عمومی هستند. طبیعت این فضاها به گونهای است که تمام طبقات مردم میتوانند از آن استفاده کنند؛ در پارکهای عمومی تمام وسایل سرگرمی و رفاهی، برای همه گونه سلیقه، فکر و سن وجود دارد. پارکهای شهری در مقیاس واحد همسایگی، در مقیاس محلهها، در مقیاس ناحیه و در مقیاس منطقه موجود هستند. همچنین فضاهای سبز خیابانی هم هستند که شامل فضای سبز میدانها، حاشیه بزرگراهها، حاشیه پیادهروها، جزایر میانی، تقاطعهای غیرهمسطح، بانههای میانی راهها (رفیوژ) و کنار خیابانها میشوند.




















